“‘Sen benim kirazımsın,’ dedi Ayhan. Uyandığında aklına gelmişti bu benzetme. “Bu da nereden çıktı sabah sabah?” dedi Melisa.

Elinden tuttu kızın, kapalı kepenk aralarından güneş ışınlarının sızdığı pencereye götürdü. 

Yüzyıllardır karanlıkta kalmış bir dünyaydı sanki aydınlanmakta olan...

Yüzyıllardır parça parça duran bir yapboz tamamlanmıştı sanki; artık el ele çıkacaklardı yola…”